Yeni Hayat

İYKİ GELMİŞİZ!

Yeni bir hayata başlayalı tam 1 sene olmuş. Geçen yıl 20 Ocak'ta; bildiğimiz her şeyi, sevdiklerimizi, evimizi ve eşyalarımızı bırakıp Montenegro'ya yerleştik. Korku, umut, mutluluk, hüzün... Hepsi iç içeydi.

Son zamanların gözdesi Montenegro, biz geldiğimizde pek de bilinmiyordu. Hatta biz taşınacağımızı söylediğimizde, "Nereden buldunuz orayı, gidecek başka yer yok muydu?" diye eleştirel bakanlarla, ülkeyi hiç duymayıp "Neresi orası?" diye soranlar arasında sektik durduk. 2015'te tatile geldiğimizde konsolosluğa gidip, "Neden burda hiç Türk yok?" diye sorduğumu hatırlıyorum. Malum, biz Türkler her yerdeyizdir. Biz yoksak, kesin bir acaiplik vardır...

Tüm tereddütlerimize rağmen; doğasına ayrı, insanına ayrı aşık olduğumuz bu coğrafya bizi resmen içine çekti. Tekrar gelelim, kışını da görelim derken; 2015 Aralık'ta şirketimizi kurup, 2016 Ocak'ta da tamamen yerleştik. İyki de yerleştik :D 1 tek gün bile pişman olmadık!

PEKİ BU MACERA NASIL BAŞLADI? NEREDEN AKLIMIZA GELDİ GERÇEKTEN MONTENEGRO?

İstanbul benim asla terketmeyi düşünmediğim bir şehirdi. Orda doğdum, babam-dedem diye ilerleyen bir zincir orda doğdu ve büyüdü. Galatasaray Lisesi ve Boğaziçi Üniversitesi gibi ülkenin en iyi okullarında ve en güzel kampüslerine sahip okullarında okuma fırsatı buldum. Beşiktaş'ın göbeğinde, nefes kesen boğaz manzarasına sahip bir evde kiracı olduk Celil'le evlenince. Klasik bir çift olmadığımızdan, evimizi de misafire göre değil, rahatımıza göre döşedik. Dünya tatlısı, halen görüştüğümüz ve ömür boyu görüşmeyi dilediğimiz 2 ev sahibimiz bizi hiçbir konuda mağdur etmedi. Tüm bu güzelliklere rağmen, bir gün farkettik ki tatile gitmediğimiz sürece evden çıkmıyoruz. Arkadaşlarımız bize geliyor, biz onlara gidiyoruz ama şehirle bağımız kopmuş... "Trafik vardır çıkmayalım, kalabalıktır çıkmayalım"larla kendimizi eve hapseder olmuşuz. Yediğimiz, içtiğimizin tadı yok olmuş. Ondan da keyif almaz olmuşuz. 

Tam bunları düşündüğümüz sırada telefonum çaldı. Tarih Mart 2015. Arayan liseden turizmci bir ablamdı. Genelde durduk yere pek konuşmayız. Buluşma ayarlamak için ya da bir şey sormak için konuşuruz ancak o gün öyle olmadı. Beni aradı ve direk "Siz taşınmayı düşünmüyor musunuz?" diye sordu. Şok! Dedim bir teklifin var herhalde. Yok Kanada'ya mı gitseniz, yok şunu mu yapsanız... Dedim ben gidemem öyle soğuğa, uzağa. Bu arada kafamdan sürekli acaba konu nereye bağlanacak diye soruyorum kendi kendime. O sırada dedi ki: "İngiltere'de yaşayan bir arkadaşım taşındı Montenegro'ya, ben de hiç görmedim ama anlata anlata bitiremiyor." Bende de aynı soru belirdi; neresiydi ki Montenegro?!? Neyse telefon böylece kapandı. Celil, benim rüyalarım çıkıyor diye hep korkar (ki bu başka yazının konusu); onun yorumu "Ben korkuyorum diye, yukardaki sana mesajını başka şekilde gönderiyor!" oldu. Efendim uzatmayalım, hemen baktık sonra bilet aldık tatil için. Geliş o geliş. Tatilden dönüşümüzde, buraya yerleşeceğimizi biliyorduk aslında... 

Özetle bizi bu maceraya sürükleyen, bir nevi yolumuzu açan Oya Mumcuoğlu'dur. Şükür ki bu yıl onu Montenegro'da ağırlama keyfini de yaşadık; daha da çok yaşayacağımıza eminim. Kendisine ne kadar teşekkür etsek azdır. 

Bizi mutlu eden diğer unsurlardan biri, evimizi(mal sahibi olmasam da ruhen bizim o ev) ve çok severek aldığımız eşyalarımızı; çok çok sevdiğimiz, Türkiye'nin de çok sevdiği bir oyuncu arkadaşımıza bırakmış olmamız. Onunla tanışmamızı ve bize olan desteğini anlatan bir yazım olabilir ilerleyen zamanlarda izni olursa :) 

CELİPE'NİN GÜNLÜĞÜ

Blogu bundan böyle; Celipe'yi nasıl kurduğumuzu, 1 senede işlerin nereden nereye geldiğini, bu süre boyunca başımızdan geçenleri, acı-tatlı anıları, ülke dedikodularını ve sizin merak ettiklerinizi anlatmak üzere yeniden şekillendiriyorum. Sık sık yeni bir yazıyla karşınızda olmaya çalışacağım. 

Son zamanlarda en çok merak edilen "Montenegro'ya nasıl göçülür?" sorusunun cevabını da  çok yakında detaylarıyla bulacaksınız. 

Takipte kalın! Montenegro'dan kucak dolusu sevgiler!